Na een mooie busrit vanaf station Amersfoort stap ik vrijdagmiddag uit bij halte “Oranjeoord”. Ternauwernood bleef ik op mijn benen staan vanwege een spekgladde bemoste tegel. Een militair keek me vanuit de bus meewarig aan met een blik van “Vrouwen en grote rugzakken is geen goede combinatie”. Vanaf daar maakte ik de korte (ca. 6 km) wandeling naar Landgoed Westerwolde, toch
“He, jij bent toch lid van de rugzaklopers? Mijn broer organiseert binnenkort een weekend, en dan ga ik mee”. Aldus een appje van een vriendin, van een vriendin van mij. De broer: Martien Heemskerk, het weekend: De Witte Pauwen van Gelre. De laatste keer dat ik meeliep: ver voor corona-tijd, meer dan 4 jaar geleden.
Texel in september is vragen om een heerlijk weekend. Het weer zit vaak mee en de meeste drukte is verdwenen op het eiland. Het weekend verliep soepel. Het weer zat mee, de tocht was prachtig en de deelnemers waren zoals vanouds reuzegezellig. Veel interessants valt daar dan ook niet over te vertellen. Echter er deden zich twee incidenten voor die niet zo standaard waren…
Het buitenland-weekend begon op donderdagavond. De uiterst sfeervolle camping in Esneux bleek niet alleen de mogelijkheid te bieden in de Ourthe te zwemmen (hetgeen bij ruim 30 graden Celsius heerlijk verkoelend was), maar bood ook een terras met pizza’s en bier. Op het terras druppelden de diverse deelnemers binnen. We bleken met zes personen te zijn.
“Gaan jullie ook naar het feestje van Fons Elders?” “Eh nee, wie is dat dan?” “Das een filosoof, die woont hier verderop. Hij weet waar het de komende twee eeuwen naartoe gaat met de wereld.” “Aha, maar wat heb je voor enorme balk achterop je fiets?” “Oh dat is een routebord met daarop waar ík denk dat het de komende tijd naartoe gaat met de aarde.”
