Het is vrijdagochtend, de rugzak staat al klaar en ik kijk uit het raam, brrr het ziet er koud, winderig en nat uit, maar het wordt vast beter. Eerst nog een paar uur werken en dan reis ik af naar Limmen. Mijn nieuwe collega’s verklaren mij voor gek. ‘Ga je met vorst kamperen?’ De natte sneeuw valt op de straat. Ik krijg nog de waarschuwing dat het pas na 18.00 droog is.
Ik word wakker van een timmerende specht, bijna recht boven me. Het lijkt wel of hij in het tafelblad hamert, zo hard en schel. Verderop zijn andere spechten te horen met wat doffere roffels. En dan weer de specht boven mij, rakatakatak! Tijd om op te staan dus. Ik rits mijn slaapzak open en ik ben benieuwd hoe (en of) ik op mijn benen kan staan, want gisteravond zag ik de blaren al en was ook m’n hielspoor goed te voelen.
“Lente in Twente” (mei 2022) was mijn laatste RZL-weekend dat ik gelopen had. Hoog tijd om weer eens mee te gaan! M’n rugzak hing, van een mislukte poging half oktober, nog half ingepakt in de berging. Vanuit een zonnig westen treinde ik oostwaarts om in een grauw en somber Voorst uit te stappen.
Als rookie onder die-hard hikers, packers en adventurers deel ik mijn ervaringen over de door Thomas georganiseerde 4daagse tussen kerst en oudjaar van Epen via Voer naar Noorbeek. Het weer leek genadig, het sneeuwde niet, het vroor zelfs niet, het zou amper regenen, eigenlijk zou het bijna lente-achtig aanvoelen, schatte ik. Dan had ik toch nog even buiten de wind gerekend, die, zeker als de zon niet scheen, vroeg om een truitje extra en een winddichte dubbele-ziplockzak om je in te verbergen.
