In het donker lopen we langs de Sûre. Op de heenreis hebben we vertraging opgelopen waardoor we pas in het donker de camping zullen bereiken. Enkele minuten eerder heb ik nog overwogen om het hoofdlampje uit mijn rugzak te halen, maar besloten mezelf de moeite te besparen: de camping was op nog slechts een steenworp afstand. Een foute beslissing waar ik veel spijt van krijg: als ik van de stoep de weg op stap zie ik niet dat er een aanzienlijk hoogteverschil is bij de rand van het asfalt waardoor ik m’n voet verzwik. Strompelend arriveer ik bij de camping. Verbaasd zien we dat er kortgeleden nog tentjes hebben gestaan. Het is rond het vriespunt. De contouren van de verdwenen tentjes worden nog steeds op de grond gemarkeerd door het ijs dat er af was gegleden.
Sinterklaasweekend was vorig jaar zo goed bevallen, dat het ver van te voren vast stond dat ik ook dit jaar weer van de partij wilde zijn.
Het weekend werd dit jaar gecoördineerd worden door Anke. Na wat e-mails afgesproken samen op pad te gaan. In het laatste bericht stond de vraag op we vroeg op pad konden gaan, want de mevrouw van de SVR-camping had laten weten dat het kampeerveldje in slechte toestand erbij lag en zij wilde iets van een goedkeuring. Anke had haar duidelijk gezegd dat onze vereniging niet veel eisen stelden, maar dat stelde haar niet gerust.
Ik had niet gedacht al medelopers op de camping in Deurne aan te treffen, het was nog vroeg. Toch waren ze er al: Jan, met lichte bepakking, helemaal klaar om de Peel door te trekken. En Ruud ja ahum, die had zijn schoenen vergeten, alleen zijn sandalen bij zich en dacht er dus niet over om zich aan de grillen van het veengebied over te geven (nadeel 1).
Het was alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste weekend en misschien smaakte mijn prakkie macaroni daarom wel extra goed. Het was heerlijk om het ‘echte’ outdoor gevoel weer door mijn aderen te voelen stromen en de gezelligheid van de club was natuurlijk als vanouds. We speelden ‘mens erger je niet’ in de gezellig aangeklede ruimte van de camping en tussendoor kwamen Hans en Aart binnen. Er was geen water of afvoer in ons avondverblijf, maar wel elektriciteit en een waterkoker. Dus haalde we water op de wc en zaten we even later aan de thee en warme chocomel (en natuurlijk Ruud’s chocolade en nootjes). Er werd uitgebreid op de wandelkaarten gekeken, Jan had al een route in gedachte en besprak deze met de campingeigenaar (aardige vent!). Staatsbosbeheer heeft de boeren ten oosten van de Mariapeel uitgekocht en wil het gebied uitbreiden (nadeel 2). Wat een toekomstplannen, jammer voor deze boeren natuurlijk, maar wel weer mooi voor de bloemetjes en de beestjes en voor ons (voordeel 1)!
