Wazig staar ik naar de symbolen op de treinwand tegenover me. Langzaam laat ik ze op me inwerken. In een vierkant staat ‘23 P’ vermeld. Drieentwintig zitplaatsen, veronderstel ik. Een brandende sigaret met een rode streep erdoor. Natuurlijk: verboden te roken. Een mannetje met gespreide armen met een rode streep erdoor. Verboden je armen te spreiden? Verboden anderen tegen te houden? Zelfs na lang nadenken kan ik niet verzinnen wat ze mij willen verbieden. Misschien ben ik wel al in overtreding. Ik kijk voorzichtig om me heen of ik iets kan afleiden uit de blikken van andere reizigers. Daar is niets uit af te leiden. Ik zie alleen doodse blikken. Leeg en levenloos voor zich uitkijkend, het raam uitstarend of duf en versuft luisterend naar een MP3 speler. Een wagon vol zombies. Ik kijk naar het volgende pictogram. Het cijfer 1 in een vierkant. Wagon 1? Dat is dan toevallig. ‘Eerste klas!’, schiet het door m’n hoofd. Ik voel me direct ongemakkelijk. Niet opgelet bij het instappen. We naderen Arnhem en ik zoek gauw een plaatsje in de tweede klas. Vijf minuten later komt de conductrice de kaartjes controleren. Ze lacht vriendelijk naar me, onbewust van het feit dat ze met een crimineel te maken heeft.
Het voordeel van de vele weekenden in Noord-Brabant is dat het in mijn achtertuin is. Eigenlijk voortuin want mijn achtertuin grenst zowat aan de Maas. Dat voordeel zit er in dat als ik geen zin heb om vrijdag te gaan, bijvoorbeeld omdat ik dan liever met een zak chips en een pilsje voor de tv hang, ik nog altijd zaterdagochtend kan aanreizen.
Al een half jaar werd het boekje van de rugzaklopers af en toe onder mijn neus gehouden door mijn vriend. Maar weekenden kwamen niet goed uit, een peesontsteking later. Maar na wat lopen in de zomervakantie leek de weg vrij en het weekend van 14 t/m 16 september viel op een vrij weekend.
Als organisatie wil je graag Club’s Verjaardag voor iedereen tot een geweldige dag maken. Dankzij het enthousiasme waarmee iedereen ook dit jaar vol overgave meedeed en het mooie weer, werd het een zeer geslaagde dag.
Eindelijk is het dan zo ver: wij gaan weer met z’n tweetjes RZLen! De laatste keer dat we er samen waren was met de ALV vorig jaar, toen niet meegelopen wegens een dikke buik. Voor het meelopen moeten we nog een jaar verder terug in de tijd, namelijk ‘onze eigen’ doorloopweek in Polen. (Ik heb nog wel een keer alleen meegelopen in maart.)
