Donderdagavond

Op een rijtje naast elkaar zitten we met zijn drieën in het pikkedonker te staren. We zien wat lichte vlekken tussen de bomen en hoog boven ons flitst met ijzeren regelmaat een rood licht op: windmolenwieken. We wachten op de tweede groep, die zo langzamerhand kan komen opdagen. Het is tien uur. Het duurt uren, maar toch is het pas elf uur als we werkelijk de lichtjes zien van Petzls, die door de nacht schuiven. We springen op en schijnen met onze koplampjes de duisternis in. Ze lopen voorbij!! Ze zien ons niet! Hans gaat er achteraan en dan komen hun lampjes eindelijk onze kant op. Blij kletsen we nog een poosje, de al slapende JJ wordt er wakker van. Dan gaat de eerste ploeg slapen, de net aangekomen ploeg zet de tenten op en moet nog even bijkomen.

(meer…)