Voorzichtig daal ik af op de steile helling en stamp bij elke stap m’n hakken diep in de sneeuw. Als ik achter me een gil hoor, denk ik niet meteen aan het ergste. Daar wil ik ook niet aan denken. Snel draai ik me om en zie Erica schreeuwend de helling afglijden. Mijn hart slaat over. Ik kan niets anders doen dan haar val met m’n ogen volgen. Ik zie duidelijk waar ze gaat eindigen; 15 meter lager is een wal van rotsen. Dan is ze daar al en stoot ze met haar benen vooruit op de rotsen, klapt opzij en gaat nog een keer over de kop. Ik maak me verschrikkelijk zorgen over haar. Richard is al heel snel bij haar. Ik zie dat het niet goed is dus spoed ik me er ook heen. Als ik aankom zie ik veel bloed. Het stroomt over haar gezicht, op haar kleding en op de rotsen. Richard drukt een sneeuwbal op de wond op haar hoofd. Binnen een mum van tijd is de sneeuwbal helemaal rood. Na onderzoek blijkt het gelukkig slechts een kleine wond maar hoofdwonden bloeden altijd rijkelijk. Voorzichtig onderzoeken we haar armen en benen. Gelukkig niets gebroken. We verbinden haar hoofd en ondersteunen haar terug naar het pad.

(meer…)